Met tegenzin opende ik mijn ogen en zei plichtsgetrouw mijn ochtend affirmatie: “Hoera, wat ben ik dankbaar voor een nieuwe dag” Het cynisme droop er van af en het kon niet verder weg zijn van de waarheid. Wat een kut dag. Wat ik toen nog niet wist was dat het niet bij die ene dag bleef…
Het was midden januari 2018. De afgelopen tijd had ik hard aan mijn eigen praktijk als voedingscoach gewerkt. Een paar maanden ervoor had ik zelfs ontslag genomen van mijn vaste baan omdat ik spanningsklachten had. Ik liep al zo’n 2 jaar in bijna continue staat van stress rond. Als ik maar iets kon doen wat ik leuk vond zou dat wel goed komen, dacht ik. Dus ik verliet min baan en stortte me volledig op mijn bedrijf. Dat werkte, ik werd weer vrolijk en kwam weer met plezier mijn bed uit.
Tot die donkere regenachtige ochtend in januari. Ik was helemaal op, uitgeblust, ik kwam überhaupt mijn bed niet meer uit. Van de een op de andere dag was alle passie voor mijn bedrijf verdwenen. Niet alleen voor mijn bedrijf, ik had eigenlijk helemaal nergens meer zin in.
Ik kan niet zeggen dat ik een full blown burn-out heb gehad waarvan het herstel soms jaren kan duren. Gelukkig maar. Aan de andere kant is het ook een trekje van mij om me sterker voor te doen dan ik ben. Feit was dat ik moe was, heel erg moe en ‘s nachts niet kon slapen, tegen de kleine klusjes als een berg op zag en ik in janken uitbarstte zodra iemand boe zei. Ook al was ik er nog niet helemaal, ik was hard op weg om mezelf op te branden.
Opgeven?
Maar vechten zou ik. Ik zou toch niet bij de pakken gaan neer zitten? Dit was mijn ultieme droom. Hier had ik zes jaar tijd en geld in geïnvesteerd en ik had zoveel op het spel gezet. Hoppa, pers er nog een blogje uit, neem nog een nieuwe cliënt aan, misschien komt je sparkle wel terug, joh. Push jezelf nog maar iets harder.
Ik was vooral boos wanneer dat niet lukte. Hoe kon al mijn energie, passie en enthousiasme van de een op de andere dag weg zijn?
Enkele weken daarna werd ik hopeloos verliefd op wat toen nog een goede vriend was. Met zijn steun en aanmoediging besloot ik het gevecht op te geven en me alleen maar op mezelf te richten. Mezelf de rust en de compassie te gunnen die ik zo hard nodig had. En al mijn streven los te laten, en te genieten van wat er op dat moment wel was, een opboeiende relatie.
‘JA’ zeggen
In die stilte die ik creëerde, en samen met mijn vriend begon ik me te verdiepen in een interesse die al langer sluimerde; de spirituele levensvisie van tantra.
In een van de informatieve video’s die ik keek hoorde ik de volgende zin “Tantra gaat over JA zeggen tegen alles wat zich in je leven aandient” Tranen sprongen in mijn ogen, ineens vielen er kwartjes op hun plek. Ja zeggen tegen alle emoties van de afgelopen tijd, het verwelkomen en er op vertrouwen dat dit een hoger doel diende was het inzicht waar ik naar had gezocht.
Lees ook: Meditatie zonder glitters en eenhoorns
Als je een beetje in de spirituele zelfhulp hoek rondwaart is dit natuurlijk niks nieuws. Hij was bij mij alleen nog nooit zo duidelijk binnen gekomen, en nu kon ik het effectief toepassen.
En dat is eng. We zijn zo gewend om alle ongewenste emoties maar te onderdrukken omdat we ze niet willen voelen. Maar juist het voelen is de doorgang naar helen.
Al die onderdrukte gevoelens worden ergens opgeslagen in je lijf en creeeren ongemakken, pijn en klachten. Meer en meer ging ik weer echt contact maken met mijn lichaam. Hoe voelt het? Wat heeft het nodig? Wat zijn haar verlangens? Haar grenzen? Door ademwerk, shaking, massage en seks kon ik emoties vrijgeven die zich mijn hele leven hadden vastgezet in mijn lichaam en stapje voor stapje voelde ik me weer lichter worden.
Seksuele energie gebruiken om te stofzuigen
Naast tantra begon ook mijn levenslange fascinatie voor seksualiteit meer de ruimte te krijgen. Als ik weer eens een half uur in een kussen had liggen schreeuwen was m’n eerstvolgende orgasme compleet mindblowing. Dat is pas motivatie 😉
Onderdrukte emoties in relatie tot je seksualiteit, schaamte, trauma of afwijzing, krijgen een plekje in de seksuele organen. Mijn lieve vriend bood me de veiligheid en het vertrouwen om die gevoelens te verkennen en te uiten. Zo werd seks therapeutisch. Een kans om te helen. Dikwijls kwam er een enorme emotionele ontlading na een orgasme. Hier komt snel nog een blog over.
Maar ook om langere tijd juist geen orgasme te hebben maar de seksuele energie op te slaan in mijn lichaam en te sturen. Nu kon ik het inzetten voor alledaagse dingen die niks met seks te maken hadden. Het huishouden, leuke dingen doen of het opzetten van SheSenses.
We zijn nu negen maanden verder na die miezerige januari ochtend, ik merk dat het gejaagde stress gevoel me nog steeds gemakkelijk inhaalt, maar ik kan het al zo veel beter mee omgaan. En ik heb een nieuwe passie en missie gevonden, waarvan het vuurtje alleen maar hoger oplaait.
